Vatican Analog

Recensie: 4Daladiez, Ggu:ll en Jackie-O Motherfucker (Cul de Sac, 25/02/2010)

“Als iets voor elf uur Jackie-O Motherfucker het podium van de Tilburgse Cul De Sac betreedt, heeft de zaal al een dik uur aan drones en noise achter de kiezen. Om vijf voor half tien wordt de avond afgetrapt door de op het laatste moment toegevoegde Vatican Analog all star band, 4Daladiez. Een lang uitgerekte drone waarin met xylofoon speelse accenten worden gelegd. Een goed fundament voor de verdere avond. Daar wordt met Ggu:ll nog een schepje bovenop gedaan. Sinds 2007 uitgegroeid van een noiseduo naar een postmetaltrio dat qua geluid hangt tussen Earth en Cult Of Luna in saus van noise. Vergeleken met eerdere shows is er gekozen voor meer structuur en minder noise, een keuze die goed valt. Een sterke set van drie nummers die alle drie tegen de tien minuten klokken, maar ook elke minuut de aandacht erbij weten te houden. Als Ggu:ll deze ontwikkeling weet vast te houden, is het zeker een band waar we in de toekomst nog wel eens wat meer van zouden kunnen houden.

Cul de Sac flyer

Cul de Sac flyer


Na Ggu:ll loopt de Cul pas echt vol, maar neemt het geroezemoes ook toe om helaas gedurende de set van Jackie-O Motherfucker niet af te nemen. Het is dan ook alleen op de eerste twee rijen dat het Amerikaanse viertal werkelijk overkomt. Als je verder naar achteren staat, krijg je eigenlijk weinig mee. Toch is het zeker geen slechte show, de uitgerekte country-drones van de heren roepen herinneringen aan Souled American op doorspekt met galm en psychedelica. Helaas weet de act echter niet de aandacht te pakken die ze verdient. Daar speelt ze zelf ook een belangrijke rol in. Het begin is vrij onduidelijk zoals het echoënd uit de line check rolt, geen introductie of niets. Daarna blijft de interactie met het publiek beperkt tot wat schuwe blikken over de bril heen. Tot aan het abrupte einde toe. Misschien voelde de band zich misplaatst of onbegrepen, misschien was het niet de juiste dag, maar het viertal bezit vandaag geen enkele schwung. Ondanks dat wordt er een zeer intense set neergezet, die de aandachtige overrompelt. Spijtig alleen dat er ook zoveel minder aandachtigen zijn.”

28 februari, 2010 door Tjeerd van Erve